Obcy środek trwały to tak naprawdę środek trwały w rozumieniu artykułu 16a ustawy o CIT który mówi że, środkami trwałymi są:
o prognozowanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika do celów związanych z prowadzoną działalnością lub oddane do używania na podstawie umowy najmu.
Jedyna różnica polega na tym, że obcy środek trwały należy do innego podmiotu. Może nim być wynajmowany budynek, w którym prowadzimy działalność, przedsiębiorca nie jest właścicielem ale ponosi za niego wydatki. Nie wprowadzamy go do ewidencji, ale same nakłady już tak.
W celu poprawnego ujęcia operacji gospodarczej musimy dane zdarzenie prawidłowo określić jako remont lub inwestycje. Jeżeli naszym celem będzie przywrócenie danego środka trwałego do stanu pierwotnego, na przykład wymiana podłogi to będziemy mówić o remoncie, a poniesione wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów. O inwestycji będziemy mówić wtedy, gdy zamontujemy coś czego wcześniej nie było na przykład: modułową salkę konferencyjną. Inwestycją będzie również wymiana, ale tylko w wypadku, gdy wartość użytkowa jest nieporównywalnie wyższa i wynika to z zastosowania wyższego standardu, a nie z racji postępu technologicznego, na przykład wymiana kotła węglowego na gazowy. Jeżeli mamy do czynienia z inwestycją to zwiększamy koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.
W przypadku inwestycji w obcy środek trwały podatnicy mogą ustalać stawki amortyzacyjne na zasadach dotyczących innych środków trwałych. Do amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym można stosować stawkę określoną w wykazie stawek amortyzacyjnych przewidzianą dla środka trwałego, na który poczyniono nakłady albo stawkę ustaloną indywidualnie.
Autor: Krzysztof Lis, Księgowy w MDDP Outsourcing Polska – biuro Warszawa